Zomaar een herfstdag - Ontmoetingen 16 november 2025.

Afgelopen zondag 16 november mocht ik te gast zijn bij een ‘dans en zang’-middag, speciaal georganiseerd voor mensen met dementie en hun mantelzorger of partner. Bij binnenkomst werd iedereen op vrolijke wijze naar een plekje aan een gereserveerde tafel gebracht, waar drankjes en wat lekkers klaarstonden. Het was een gezellige, warme setting, bijna kerst-achtig, waarin een grote groep vrijwilligers hun best deed om het iedereen naar de zin te maken. De sfeer was ontspannen, en iedereen voelde zich al snel op z’n gemak.

Aan mijn tafel ontmoette ik Sanne en Bas (namen gefingeerd), beiden 80 jaar en al 60 jaar getrouwd. Bij Bas werd op zijn 70ste dementie vastgesteld, en sinds kort woont hij in een verzorgingstehuis. Sanne vertelde me mooie verhalen over vroeger: hoe haar charmante Bas altijd iedereen aan het lachen wist te maken, maar ook hoe zwaar de afgelopen jaren voor haar waren geweest, nu de ‘oude’ Bas steeds meer naar de achtergrond verdween.

Maar toen. De lichten werden gedempt en Marianne de Pagter nam kort het woord. Ze gaf een introductie over herinneringen en het verleden, en zodra de muziek begon, stond bijna iedereen meteen op om te dansen. Ook Bas stond op en begon te swingen alsof het weer vroeger was. Nou, Misschien niet helemaal zoals toen, maar het enthousiasme en de lol spatte ervan af. “Ja,” zei Sanne, “hij is dol op (jazz)muziek.” Blijkbaar is dat iets wat je niet snel vergeet.

Voor even werden de zorgen aan de kant geschoven en gingen de voetjes van de vloer. Dans, zang, theater, alles kwam voorbij. Voor de ene groep mensen werden nieuwe herinneringen gemaakt en voor andere werden juist de oude herleefd.

Toen de middag erop zat en ik in de auto terug naar huis zat, dacht ik na over wat ik had gezien en gehoord. De verhalen van Sanne hadden me geraakt, en de ziekte dementie wens je niemand toe. Maar ondanks het verdriet van deze ziekte geeft een middag als deze, waarin zoveel vrijwilligers hun best doen om iets onvergetelijks te creëren, een gevoel van saamhorigheid en warmte. Als mensen elkaar steunen komen we er met elkaar. En dat het juist de menselijke creativiteit in de vorm van cultuur, muziek en dans is die ons die eigenwaarde blijft geven en doet verbinden, hoe moeilijk en uitzichtloos situaties soms kunnen zijn.

Dank aan Marianne de Pagter en alle vrijwilligers voor deze bijzondere en onvergetelijke middag.